Historia ziem morińskich autorstwa Daniela Maksymiliana Saryoniego, na podstawie opracowań Historycznego Instytutu Salickiego
Rys geograficzny
Obecnie Królestwo Morinii zajmuję powierzchnię 172 068 km2, jest położone na trzynastu wyspach. Państwo jest podzielone administracyjnie na trzy Prowincje, które odpowiadają przybliżonym granicom historycznych państw istniejących na wyspach: Prowincja Galindia o powierzchni 65 766 km2 nawiązuje do historii Państwa galindyjskiego istniejącego w latach 1159-1200 jako księstwo, 1205-1703 jako królestwo i 1703-1991 jako republika. Powierzchnię przybliżoną do powierzchni Prowincji Królestwo Galindii zajmowało od roku 1681 po połączeniu się unią realną z Księstwem Samarenii. Pozostałe prowincje także nawiązują do nazw historycznych państw: Tristenia (59 892 km2) do Cesarstwa Tristenii (1117-1157 oraz 1182-1969). Trzecia prowincja - Salicja zajmuje powierzchnię 46 410 km2. Wyspy Cirimskie wchodzą obecnie w skład Prowicji Galindii, dawniej istniało tam Księstwo Cirimskie (1077-1159 oraz 1181-2002). Najdłuższą rzeką jest Złota Rzeka (867 km) przepływająca przez takie miasta jak: Dantea, Anguipol, Moarrac, Morini, Revera.
Zarys dziejów
OKRES PRESALICKI (do 1932)
Dzieje ziem morińskich można podzielić na trzy okresy: Okres Presalicki (do 1932), Okres Salicki (1932-2008) oraz Okres Postsalicki (od 2008). Dla podkreślenia wagi powstania Królestwa Morinii i zjednoczenia wysztkich ziem pod panowaniem jednego monarchy od 2009 r. można mówić o Okresie Morińskim.
Przed pierwszym zjednoczeniem
Pierwsze ślady obecności człowieka odkryto na dzisiejszej wyspie Salicji, pochodzą one sprzed ok. 4 tys. lat. W tym okresie na tej wyspie rozwijało się osadnictwo z powodu ciepłego klimatu wyspy, żyznych ziem oraz zwierzyny łownej. Początki osiadłego trybu życia datuje się na ok. 500 r. p.n.e. Osady zakładano zazwyczaj w okolicach dzisiejszej Dantei oraz na Cirimie. Pierwsza organizacja państwowa powstała ok. 100 r. n.e. na obszarze dzisiejszej Złotej Doliny, okolicach Moarrac. Powodem powstania pierwszego państwa była inwazja Cesarstwa Rzymskiego, która miała miejsce w 109 r. n.e. Powstanie państwa polegało na połączeniu się kilku wspólnot rodowych pod przewodnictwem Wielkiej Rady. Mieszkańcy tego państwa nazywali siebie Galindyjczykami. Rzymianie zostali ostatecznie pokonani w roku 328 n.e. Na zajętych przez siebie ziemiach półwyspu Niebiańskiego i Złotej Krainy pozostawili dobrze rozwiniętą administrację, sieć dróg, nowy styl w architekturze i chrześcijaństwo. Równocześnie na północ i na południe od Galindii rozwijały się inne organizacje państwowe. Poszerzanie granic i stref wpływów tych państw spowodowało konflikt interesów.
Pierwsze zjednoczenie wysp (1159-1182)
W roku 1153 władzę w Galindii zdobył generał Olaf. Obalił On dotychczasowego władcę księcia Antoniusza. Rozwiązał także istniejący od kilkuset lat Senat - pozostałość po okresie rzymskim. W latach 1153 - 1159 Olaf zjednoczył wszystkie wyspy pod panowaniem Galindii oraz ogłosił się Księciem Wszystkich Wysp. Rok 1159 uznaje się za początek państwa galindyjskiego (do 1159 r. Galindia nie posiadała ustalonych granic i była bardziej wspólnotą plemienną niż państwem). Zjednoczone Księstwo nie przetrwało długo. Po śmierci Olafa zwanego Wielkim, ludność okupowanych ziem zbuntowała się przeciwko Galindii i wzniecała powstania. W roku 1182 niepodległość odzyskała Tristenia, w 1187 Księstwo Cirimskie, a 20 lat później obie części Samarenii.
Panowanie dynastii samberskiej
W 1200 r. zmarł wnuk Olafa - Jerzy, pięć lat później władzę przejęła dynastia Samberska, za sprawą księcia Romualda I Samberga (1205-1225), który podczas wojny domowej opanował stolicę - Galindion i uznał się za władcę Galindii. Podczas rządów Romualda udało się odbudować zniszczone państwo, przede wszystkim gospodarkę, która ucierpiała podczas burzliwego okresu końca XII wieku. Władcy udało się również nawiązać stosunki dyplomatyczne z Tristenią, Księstwem Cirimskim i Samarenią. W latach 20-tych XIII w. Księstwo Samarenii było pogrążone w wojnie domowej. Walczyły dwie podzielone części - północna i południowa. Zjednoczenia ostatecznie dokonała Samarenia Północna, którą wsparło Księstwo Galindii, co spowodowało zawarcie sojuszu przez te państwa. Kolejni władcy z tej dynastii - Andus I (1225-27) i Romuald II (1233-43) kontynuowali pokojową politykę Romualda I. W roku 1243 ostatni władca z dynastii samberskiej zmarł bezpotomnie.
Rywalizacja o tron i panowanie Australiuszów
Rozpoczęła się rywalizacja o władzę między rodami Australiuszów i Morinów. Ci pierwsi pochodzili z południa Galindii (australis - południowy), mieli bardzo silne związki z Cirimem, dlatego propaganda ich przeciwników politycznych ostrzegała przed wprowadzeniem na dwór królewski świty złożonej z Cirimian. Dom Morinów wspierała szlachta galindyjska, która uważała tę rodzinę za symbol patriotyzmu i postępu oraz chłopi, którzy liczyli na ustabilizowanie ich pozycji, przez znanych z rewolucyjnych reform w swoich posiadłościach Morinów. Nieoczekiwanie rywalizację wygrali Australiusze, a na tronie zasiadł książe Moar, który koronował się w tym samym roku. Galindia miała nareszcie upragnionego króla. Jego 12-letnie panowanie zaowocowało dużym rozwojem gospodarczym Galindii. Monarcha dbał również o politykę zagraniczną państwa. Król był otoczony powszechnym szacunkiem, nawet jego przeciwnicy polityczni odnosili się do niego z poważaniem. Niestety rządy jego następców miały negatywne skutki dla Królestwa. Ostatni władca z rodu Australiuszów - Maksymilian I (1329-33) zmarł bezpotomnie w niewyjaśnionych okolicznościach (zaginął podczas powrotu z wizyty w Samrenii, Jego ciała nigdy nie odnaleziono). Teraz jedynym kandydatem do tronu był książe Romuald Morinos, który koronował się w 1334 roku (został jednogłośnie wybrany przez szlachtę na króla). Rozpoczął się okres panowania dynastii morińskiej.
Panowanie dynastii morińskiej i okres wojen
Romuald I panował przez 18 lat. Na ten okres przypada największy kulturalny i gospodarczy rozkwit państwa. Udało się także na stałe przyłączyć do Królestwa ziemie będące wcześniej lennem Galindii. Monarcha przygotował nawet plany zawarcia wielkiej unii z Tristenią, Samarenią i Cirimem, ale te plany nie doszły do skutku, ponieważ władca zmarł 22 XI 1352 r. Przez następne 120 lat na wyspach panował pokój, zwany Pokojem cirimskim, ponieważ traktat pomiędzy Galindią, Tristenią, Samarenią i Cirimem podpisano w stolicy tego ostatniego państwa w 1325 r. (I Traktat cirimski). Układ gwarantował nie tylko pokój, ale także szeroką współpracę gospodarczą pomiędzy sygnatariuszami. W roku 1458 zmarł król Romuald V - piąty władca z dynastii morińskiej, koronę przejął po nim Jego syn - Moar III. Ten władca jest uważany za wybitnego gospodarza, wodza oraz dyplomatę. Odznaczał się wielką charyzmą, inteligencją, był wszechstronnie wykształcony, powszechnie szanowany i przede wszystkim potrafił zadbać o interesy każdej grupy społecznej. Panował w najtrudniejszym dla Galindii okresie.
I wojna o hegemonię
Na przełomie XIV i XV wieku miała miejsce największa wojna w historii wysp. Genezy konfliktu należy dopatrywać się w wydarzeniach z połowy lat 50-tych XIV wieku. Wtedy zapanował ogromny kryzys, który dotknął wszystkie państwa. Mialy wówczas miejsce katastrofalne susze na południu, co spowodowało zmniejszenie liczby plonów, głód, załamanie handlu zbożem i recesję. Zła sytuacja gospodarcza wywołała zamieszki i bunty. Większe i bogatsze wolne miasta pozostające w zależności od silniejszych państw, ale w pewnym stopniu autonomiczne zaczęły domagać się niepodległości, a przynajmniej większego zakresu autonomii. Zazwyczaj bunty były tłumione, ale jedno powstanie było tak duże, że armia galindyjska nie poradziła sobie i musiała się wycofać. W 1472 r. prefektem miasta Log (ob. Morini) został hrabia Arnus de Logano. Był on przeciwnikiem zwierzchnictwa Galindii nad miastem i wykorzystał nastroje niepodległościowe przejmując władzę w mieście i nad całą krainą (Biała Dolina). Sformował armię liczącą 8 000 żołnierzy (5 000 - piechota, 3 000 - konnica). Zawarł sojusz z powstałym po buncie przeciwko władzy cirimskiej Cesarstwem Laudanii i ogłosił niepodległość 28 IX 1474 r. To wydarzenie zapoczątkowało I Wojnę o Hegemonię (1475-1525). Nieco lekceważony w Galindii i Samarenii Arnus pokazał, że może stanowić wielkie zagrożenie dla sąsiadów. Wiosną 1475 r. gładko rozprawił się z niewielkimi siłami galindyjskimi i samareńskimi stacjonującymi w Białej Dolinie. Nie ryzykował jednak inwazji na potężnego, wschodniegp sąsiada, ale rok później wyruszył na osłabioną kryzysem Samarenię. Całe państwo zostało zajęte dopiero 22 lata później, jednak już w 1492 r. Arnus zajął stolicę Samarenii Tel Manę. W decydującej bitwie, która miała miejsce 5 IV 1492 r. zginął władca - Książę Teodor I Rycerski. Z oblężonej stolicy cudem uszedł z życiem następca tronu, 10-letni syn Teodora - Juliusz. W 1503 r. 21-letni już książę Juliusz ogłosił się władcą Samarenii, stanął na czele wiernych Samarenii oddziałów wspieranych przez Galindię oraz Tristenię i rozpoczął wojnę z Arnusem. W 1505 r. zjednoczone siły zdobyły stolicę Arnusa - Log, zmuszając pokonanego wroga do ucieczki. Arnus spróbował odzyskać dawne znaczenie na Wyspach Cirimskich, ze skutkiem pozytywnym dla niego, bowiem zdołał zgromadzić sporą armię, dzięki której zdobył Cirim w 1506 r. Państwa północy ścigały Arnusa wszędzie, gdzie tylko się pojawił. Tak więc rozpoczął się kolejny etap wojny - walka o Wyspy Cirimskie. W 1512 r. Arnus utracił kontrolę nad Cirimem, a sam schronił się na Półwyspie Niebiańskim, który znalazł się pod kontrolą Cesarstwa Laudanii. 7 lipca 1512 r. odbyła się decydująca bitwa o Cirim, w której Arnus i jego sojusznicy ponieśli całkowitą klęskę, a w bitwie śmierć poniósł admirał Darius de Halle, dowódca armii powstańców północnotristeńskich, sojuszników hrabiego Arnusa de Logano. Od tej pory wojska Arnusa tylko cofały się ponosząc same klęski. W roku 1523 mieli kontrolę tylko nad Półwyspem Niebiańskim, na którym 12 IX 1525 r. odbyła się ostateczna bitwa znana jako bitwa pod Orlą Górą (okolice Dantei). W ostatnim starciu zginął sam hrabia Arnus de Logano ugodzony mieczem przez oficera galindyjskiego. Wszyscy jego sojusznicy zostali pokonani (Laudania poprosiła o rozejm w 1524 r., a Powstanie Książąt Północy zostało słumione w 1523 roku). Poplecznicy hrabiego wszędzie byli ścigani i aresztowani. Inni dowódcy powstania stanęli przed sądem i zostali skazani na śmierć lub dożywotnie więzienie. Cała Samarenia i Cirim były doszczętnie zniszczone, nie istniałą dospodarka, nie było dróg, szlaków handlowych, a miasta opustoszały. Podobnie było w północnej Tristenii, ogarniętej powstaniem oraz na ziemiach galindyjskich, które były pod kontrolą Arnusa (okolice Log).
Wojny z Cesarstwem Laudanii
Pokój panował do lat 70-tych XVI wieku, kiedy Cesarstwo Laudanii zdecydowało się poszerzyć swoje granice na południowy wschód. Wówczas Tristenia, Samarenia, Galindia i Cirim zawiązały sojusz zwany Związkiem Północnym. Wojna z Laudanią trwała od 1572-1587 roku i zakończyła się klęską Laudanii. Ta porażka spowodowała całkowite załamanie militarne i gospodarcze w tym państwie. Cesarstwo zostało ostatecznie zlikwidowane w roku 1618 po Drugiej Wojnie Laudańskiej (1599-1618). Ten konflikt zakończył się II Traktatem cirimskim, który ustalił sytuację na wyspach na prawie 300 lat.
Unia z Księstwem Samarenii
W roku 1644 Królestwo Galindii i Księstwo Samarenii połączyły się unią personalną, wówczas król Galindii Maksymilian II zasiadł także na tronie samareńskim. Głównym powodem było osłabienie władzy księcia w Samarenii i brak następcy po księciu Juliuszu IV (1630-1643). W roku 1681 unia personalna przekształciła się w unię realną i w rzeczywistości oba państwa połączyły się w jedno.
Republika Galindii
Po śmierci króla Maksymiliana II dynastia morińska wygasła. Jednak Zgromadzenie Narodowe (Senat oraz ogół szlachty) nie potrafiło wybrać króla. W tej sytuacji powstało nieformalne ugrupowanie Republikanów, na którego czele stanął były doradca króla Maksymiliana, dyplomata hrabia Korneliusz Andus Aren. 12 V 1703 r. z okien pałacu królewskiego, przed którym zebrały się tłumy chcące usłyszeć informacje o przebiegu elekcji, Korneliusz Aren ogłosił, że elekcja została odwołana, a Zgromadzenie Narodowe ogłosiło Galindię republiką. Następnego dnia przedstawiciel Zgromadzenia Narodowego odczytał tekst Konstytucji Republiki Galindyjskiej i ogłosił, że wybór organów władzy odbędzie się za miesiąc. Ta decyzja wywołała zamieszki na ulicach wszystkich miast galindyjskich i samareńskich. Sytuacja została opanowana dopiero po wyborach. Prezydentem Republiki został wybrany hrabia Korneliusz Aren, który uzyskał 100% głosów Zgromadzenia Narodowego. Natychmiast powołał rząd. Napięcie zostało chwilowo rozładowane. Korneliusz Aren sprawował urząd do roku 1731. Na rok przed rezygnacją poprosił Senat o uchwalenie kadencyjności urzędu Prezydenta (4 lata, maksymalnie 3 kadencje). Przez następnych 150 lat trwał względny pokój.
Drugie zjednoczenie wysp
W roku 1879 ponownie narodził się pomysł utworzenia zjednoczonego państwa. Zachęcone sukcesem unii Galindii i Samarenii Tristenia i Cirim w 200. rocznicę jej zawarcia zdecydowały się przystąpić do Federacji Północnej. Początkowo państwo prężnie rozwijało się gospodarczo oraz kulturalnie. Jednak na początku XX wieku miał miejsce wielki kryzys gospodarczy i społeczny. Rosło niezadowolenie obywateli Federacji. Głównymi powodami złych nastrojów społeczeństwa były różnice narodowościowe pomiędzy mieszkańcami poszczególnych cząści państwa oraz złe warunki pracy i egzystencji.
Niepokoje społeczne
W 1913 r. miały miejsce wydarzenia, które zmieniły sytuację na wyspach na prawie sto lat. Rok wcześniej prezydentem został Tristeńczyk książę Jan de Nolle Orenberg. Przywódca dążył do zwiększenia znaczenia Tristenii w Federacji Północnej. Sądzono, że chciałby zwiszyć swoje kompetencje, a może nawet przejąć władzę dyktatorską poprzez zniesienie trójpodziału władzy. Jako szlachcic chciał okryć chwałą siebie i swoją rodzinę koronując się na cesarza, ale tych zamiarów nigdy nie zdradził oficjalnie. 23 IV w stolicy Tristenii - Nowogrodzie odbyła się manifestacja, która zgromadziła kilkanaście tysięcy osób. Protestowały różne grupy społeczne: robotnicy z powodu złej sytuacji gospodarczej i niskich płac, studenci żądając zniesienia opłat za edukację oraz inteligencja żądając zwiększenia wolności wypowiedzi i przepływu informacji. Manifestacja miała miejsce nie tylko na ulicach Nowogrodu, ale także w zakładach pracy, na uczelniach, strajkowała komunikacja miejska, drukowano antyrządowe i rewolucyjne ulotki i gazety. Demonstracje objęły już całą Tristenię, a tendencje wywrotowe zaczęły się rozprzestrzeniać na pozostałe prowincje oraz kolonie. Po miesiącu nieudanych rozmów władz z demonstrantami zdecydowano się użyć siły. Straż Reubliki (Policja) rozpędziła manifestację 19 V 1912 r. Po obydwu stronach były ofiary śmiertelne, szpitale wypełniły się rannymi. Od tej pory pokojowe wystąpienia ludności zaczęły się przemieniać najpierw w bijatyki z SR, a później już w regularną wojnę. Władze opanowały sytuację dopiero pod koniec 1913 roku, ale nadal nie było spokojnie. 14 II 1916 na kilka tygodni przed wyborami skrajnie prawicowe ugrupowanie Krwawa Pięść dokonało zamachu na prezydenta Orenberga. Życie głowy państwa udało się uratować, jednak Jan Orenberg musiał wycofać się z życia politycznego z powodu poważnych problemów ze zdrowiem, które wystąpiły po zamachu. W roku 1916 na prezydenta Federacji Północnej został wybrany przedstawiciel Galindyjskiej Partii Narodowej Romuald de Zella. W 1918 r. prezydent de Zella wykorzystując wpływy w Senacie przeforsował projekt zwiększenia uprawnień prezydenta. Kolejne pomysły głowy państwa zakładające min. zmianę statusu Galindii w Federacji Północnej na kraj przewodzący, a pozostałe państwa na kolonie przestraszyły nawet jego popleczników. Rok później prezydent złożył do Senatu wniosek o uznanie go władcą Wielkiego Księstwa Galindii. Jednak Senat wniosek odrzucił i całkowicie pozbawił władzy prezydenta. 17 VI 1919 r. Romuald Zella z pomocą armii rozwiązał Senat, wprowadził stan wyjątkowy i nakazał aresztować przywódców opozycji. W całym kraju wybuchły zamieszki. Dwa tygodnie później 1 VII 1919 r. strzelec wyborowy opłacony przez organizację Związek Niepodległościowy im. Idów Marcowych dokonał zamachu na życie prezydenta. Romuald de Zella zmarł w szpitalu dwa dni później. Te wydarzenia spowodowały wybuch Galindyjskiego Powstania Narodowego, które zakończyło się w roku 1920 obaleniem Galindyjskiej Partii Narodowej i przejęciem władzy przez Obóz Ludowo-Demokratyczny. Jedność Federacji Północnej była zagrożona.
II wojna o hegemonię
W Tristenii władzę przejęli socjaliści i proklamowali Republikę Tristeńską, Samarenia pozostała wierna idei zjednoczenia i pozostała w Unii, na wyspach cirimskich wybuchły walki pomiędzy lokalnymi władzami, a opozycją popierającą Unię. W tym okresie powstały dwa rywalizujące stronnictwa: w roku 1928 Konfederacja Trzech Wieków (Samarenia i Galindia), a w 1929 r. Pakt 1181. Obie nazwy miały szczególną wymowę: Konfederacja Trzech Wieków nawiązywała do blisko 300. letniej współpracy Samarenii i Galindii. Natomiast nazwa Pakt 1181 symbolizowała walkę z ekspansją galindyjską (1181 r. - uniezależnienie się Cirimu podbitego w roku 1159 od Galindii). 12 V 1930 r. rozpoczęły się regularne walki pomiędzy dwoma wrogimi obozami. Sukcesy sił Paktu 1181 (zajęcie Białej Doliny, opanowanie większości terytorium Tristenii) zaczęły zamianiać się w klęski wraz z przełomem jaki nastąpił na początku 1943 r. Tristeńczykom nie udało się złamać oporu Wielkiego Portu i byli zmuszeni odstąpić od oblężenia, a w Cirimie zwyciężyli Unitaryści. Gdy wojna zakończyła się w 1932 r. (Traktat alański) Federacja Północna pozostała jedyną liczącą się siłą w regionie oraz powiększyła swoje terytorium o nowe nabytki na Salicji.
Odbudowa państwa po wojnie
Wojna przyniosła ogromne straty. Najbardziej ucierpiał przemysł ciężki oraz energetyczny. Odbudowa państwa trwała dość długo, ale przez następne lata pokoju umacniała się idea zjednoczenia i kształtowało się nowe społeczeństwo obywatelskie.
OKRES SALICKI (1932-2008)
Rozwój Salicji
Pod wojnie powstała idea rozwoju Salicji. Rozbudowywano miasta, zasiedlano południowo-wschodnie obszary wyspy. Gdy Salicja stała się atrakcyjnym regionem zaczęła wyprzedzać pozostałe regiony państwa we wszystkich dziedzinach. Największe miasto Salicji - Sarandas stało się kulturalną stolicą kraju. 1 I 1933 stolicę Federacji Północnej przeniesiono do Złotej Wieży. Okres Salicki jest uważany za najbardziej spokojny czas w dziejach wysp morińskich. Jednak żaden pokój nie trwa wiecznie...
OKRES POSTSALICKI (od 2008)
Proklamacja Królestwa Morinii
W połowie 2007 r. książę Salis Daniel Saryoni, który dotychczas nie angażował się w życie polityczne, ogłosił, iż będzie dążył do przejęcia władzy i przywrócenia monarchii. Na początku 2008 Daniel Saryoni, Arthur von Schwarz oraz Grzegorz von Kirchof na czele armii ochotników, przy poparciu społeczeństwa opanowali całe terytorium Federacji Północnej. 13 III 2009 proklamowali Królestwo Morinii.
Daniel Maksymilian, Król Morinii
